در جمع همسالان این بچه ها حاضر به همکاری با دیگر کودکان نیستند و نمی توانند با آنها سازگاری داشته باشند و جالب اینجاست که اغلب این رفتارها اکتسابی است و ارتباط مستقیمی با شیوه های نادرست تربیتی والدین دارد، پدر و مادراین کودکان انگار که از سر و صدا و بهانه گیری های آنها بترسند – در چنین مواقعی مطابق میل آنها رفتار می کنند و هرچه می خواهند، برای شان فراهم می کنند و همین مساله اوضاع را بدتر می کند و غیر مستقیم به کودک می آموزد که (روش خوبی را برای رسیدن به امیال خود در پیش گرفته ای).
وقتی بچه‌ها صدای شما را که به آنها می‌گویید کاری را بکنید کلا نشنیده می‌گیرند، به دلایل گوناگون و حتی در خیابان خود را روی زمین پخش می‌کنند و از جایشان تکان نمی‌خورند، روی بزرگ ترها دست بلند کرده و گستاخی می‌کنند و این درحالی است که این " رفتار اختلالی" را والدین لوس‌بازی تعبیر می کنند غافل از اینکه (لجبازی و تمامیت خواهی یک اختلال رفتاری است که منشاء تربیتی دارد) و ارتباط مستقیمی با برخورد های والدین دارد.
لجبازها به هر بهانه‌ای وقتی روی کار خود تمرکز دارید، کارتان را به هم می‌ریزند و جلوی تمرکزتان را می‌گیرند تا به جای هرچیز دیگری به آنها فکر و به رفتارشان توجه نشان دهید .
آنها حسود و تمامیت خواه هستند و هیچ قواعدی را نمی‌پذیرند، آنها باهوش هستند و می‌دانند نقطه ضعف شما چیست و با پافشاری برآن شما را آنقدر کلافه می‌کنند که تسلیم شوید و خواسته های آنها را برآورده کنید.
اگر شما یک زوج لوس پرور هستید و از لوس‌بازی‌های بچه خود کلافه شده‌اید، راه ساده اما سختی در پیش دارید، کافی است به قوانین احترام بگذارید و نرمش نشان ندهید، روان‌شناسان راه حل قدیمی جایزه به دلیل کار خوب و تنبیه به دلیل کار بد را هنوز هم راه مناسبی برای تقویت رفتار درست می‌دانند.
برای اینکه کودکی لوس بار نیاورید سعی کنید امکانات را فقط در شرایط معقول و طبق معیارهای پذیرفته شده درخواست به آنها بدهید. ادامه دارد ..........