شما هم می توانید نمایش درمانی کنید
نوشته: مجید امرایی
توجه به تاثیردرمانی و پالاینده هنرها امری بدیهی است که بر هیچکس پوشیده نیست ، مسئله ای واضح و روشن که قرن هاست جایگاه درمانی هنرها را در جوامع بشری مورد بررسی قرار داده است .
نخستین مرحله تزکیه در خود هنرمند به ظهور می رسد ، هنرمند پیش از هر چیز خودش از تولید هنری اش لذت می برد و پس از این مرحله است که بیننده یا شنونده و بطور کلی مخاطبان اثر هنری دریافت های خود را از آن اثر نمود خارجی می بخشند.
مخاطبان شاد می شوند، حس غم و اندوه در آنها نمایان می گردد، با خالق اثر هنری همراهی می کنند یا حس تنفر خود را بیان می دارند.
همه اینها که گفته شد احساس های روانی است که در پس تولید و مشاهده اثر هنری نهفته است، حال این اثر می تواند یک نمایش یا فیلم ، نقاشی، مجسمه و یا هر چیز دیگری باشد.
مخاطب از دیدن جذابیت های بصری اثر هنری احساس لذت می کند هر چند در مواردی ممکن است هدف هنرمند انتقال حس لذت از زیبایی های دیداری نباشد و قصد وی انتقال مفهومی خواص و یا ایده و یا حسی متفاوت باشد ، آنچه در پس این انتقال ایده و حس نهفته است به پالایش روح و روان می انجامد .در دنیای نمایش ، تماشاگری که اثر نمایشی را می بیند با آن " همذات پنداری " می کنند و در پس این حس همذات پنداری به پالایش روحی و روانی می رسد.
تصورش را بکنید شما از دیدن عکس صحنه کشته شدن کودکان " حلبچه " در اثر بمباران شیمیایی لذت نمی برید؟
هدف هنرمند عکاس هم این نیست، بلکه متنفر می شوید و در پس این حس تنفر است که شما مظلومیت کودکان بی دفاع را درک می کنید و حس انزجار خود را از جنگ و نسل کشی اعلام می دارید.
یا اینکه پس از دیدن یک نمایش تراژدی تاریخی یا فیلمی غم انگیز یا شنیدن داستانی کهن یا تابلو نقاشی و یا یک مجسمه یا نقش برجسته ای که هزاران سال پیش تهیه شده است حسی در شما ایجاد می شود که یک جور حس افتخار را در درون شما تقویت می کند.
آیا این احساس ها دقیقا آن چیزهایی است که خالق اثر هنری قصد بیان آن را داشته است؟ یا تاثیری است روانی که شما از اثر هنری دریافت می کنید ؟............(ادامه دارد .. در صورت تمایل برای دریافت اصل مقاله با ما تماس بگیرید) (بخش ارتباط با ما سایت )